เมื่อวันที่ 10 มีนา ที่ผ่านมานี้รุ้งได้ไปรับผลการเรียนของเทอมนี้มา ซึ่งเกรดออกมาเป็นที่น่าพอใจอย่างมาก รุ้งได้ 4.00 เชียวนะ รู้สึกดีใจมากที่ตัวเองทำได้ เพราะรุ้งพยายามมาตั้งแต่เทอมแรกที่เข้าเรียนเพื่อที่จะให้ได้ 4.00 แต่เหมือนความพยายามยังไม่พอในเทอมแรกรุ้งทำไม่ได้ พอเทอมนี้ทำได้รู้้สึกดีใจมาก เรียกได้ว่าประทับใจสุด ๆ แบบพอเห็นเกรดรุ้งถึงกับตะโกนด้วยความตกใจละคนดีใจในเวลาเดียวกันคือจริง ๆ รุ้งก็เรียนได้เกรดดีมาโดยตลอดนะตั้งแต่ประถมแล้ว เกรดเฉลี่ยต่ำสุดที่รุ้งเคยได้ก็อยู่ที่ประมาณ 3.81 นี่คือต่ำสุดแล้วตั้งแต่เรียนมา จริง ๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะอวดว่าตัวเองเก่งหรืออะไรหรอกนะ เพราะจริง ๆ ไม่ชอบด้วยซ้ำเวลาที่มีใครมาชอมว่า "รุ้งเรียนเก่ง" หรือ "รุ้งฉลาด" รุ้งไม่ค่อยพอใจในคำชมนั้นเลย เพราะอะไรน่ะหรอก็เพราะ......"ฉันไม่ใช่คนเก่ง" รุ้งไม่ใช่คนเก่งไม่เก่งเลยจริง ๆ รุ้งไม่รู้ว่าคนอื่นนิยามคำว่าเก่งไว้เช่นไร แต่สำหรับรุ้งแล้วคนเก่งต้องสามารถนำความรู้ที่ได้จากในห้องเรียนไปปรับใช้ในชีวิตประจำวันได้ แต่รุ้งไม่ใช่ ตอนเรียนในห้องรุ้งเรียนได้ รุ้งเข้าใจ เวลามีการบ้านรุ้งทำได้รุ้งทำถูกเพราะรุ้งอาศัยการดูจากตัวอย่างเอา ถ้าให้ทำจริง ๆ รุ้งก็ทำไม่ได้หรอก แต่พอมีตัวอย่างก็ดู ๆ เทียบ ๆ กันเอา ข้อไหนมันคล้ายกันก็ประยุกต์เอา รุ้งทำแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ประถม เวลาสอบรุ้งก็ไม่ค่อยอ่านหนังสือหรอกนะ แต่รุ้งอาศัยการดูแบบฝึกหัดที่เคยทำมาเอา รุ้งอาจทำคะแนนสอบได้ดี บวกก้บจิตพิสัยและคะแนนพฤติกรรมที่ไม่เคยทำตัวเกเร ก็ทำให้เกรดรุ้งออกมาค่อนข้างสูงแต่รุ้งก็ยืนยันคำเดิมนะ "รุ้งไม่ใช่คนเก่ง" เพราะพอสอบเสร็จสิ่งที่เรียน ๆ มารุ้งก็ลืมหมด คืนความรู้ให้อาจารย์หมดถึงจะไม่ได้ลืมแบบลืมแล้วลืมเลยชนิดที่ว่าขุดไม่ขึ้นล่ะก็นะ แต่ก็ลืมอยู่ดี ความรู้หลาย ๆ อย่างให้รุ้งเอามาใช้จริง ๆ รุ้งก็ใช้ไม่เป็นเ้หมือนกัน เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่มีคนชมว่ารุ้งเก่งหรือรุ้งฉลาด รุ้งจะแอบเถียงในใจว่ารุ้งไม่ได้เก่งซะหน่อย ไม่ได้ฉลาดด้วย แต่ไม่สามารถปฏิเสธได้หรอกนะ เพราะพอพูดไปว่าไม่ใช่นะ ฉันไม่เก่ง จะกลายเป็นว่าพยายามถ่อมตัวอยากให้คนอื่นชมจนน่าหมั้นไส้อีก -_-* รุ้งก็เลยจะยิ้มรับกับคำชมนั้น ๆ แต่ถ้าถามว่าพอใจมั้ยไม่เลย รุ้งไม่พอใจเลยจริง ๆอีกอย่างที่ทำให้รุ้งไม่ชอบในคำชมที่ว่าเก่งอาจเป็นเพราะรุ้งรู้สึกว่าผลการเรียนไม่ใช่ตัววัดความสามารถของคน เพราะคนเรามีความเก่งอยู่หลายรูปแบบที่ไม่สามารถวัดออกมาเป็นตัวเลขได้ คนเก่งไม่จำเป็นต้องเรียนได้เกรด 4 คนเก่งไม่จำเป็นต้องพูดโอ้อวด คนเก่งไม่จำเป็นต้องทำตามคนอื่น เพราะคนเก่งไม่ใช่คนที่จะพูดว่าตัวเองเก่งแต่คือคนที่สามารถทำให้คนรอบข้างเห็นในความสามารถ ในขณะเดียวกันคนเก่งจะไม่ใช้ใครเป็นสะพานเพื่อเหยียบให้ตัวเองสูงขึ้น เพราะคนเก่งจะภูมิใจกับการที่เขาได้ขึ้นไปยืนอยู่ที่สูงด้วยความสามารถที่แท้จริงแต่รุ้งก็พยายามใช้คำชมเหล่านั้นเป็นแรงผลักดันรุ้งต่อไปนะ ทุกครั้งที่รุ้งเหนื่อยพอรุ้งคิดถึงคำชมพวกนั้นรุ้งจะรู้สึกว่ามีคนคาดหวังในตัวรุ้งอยู่ รุ้งต้องพยายาม เวลารุ้งขี้เกียจรุ้งจะคิดถึงหน้าพ่อแม่ หน้าเพื่อน ๆ หน้าคุณครูและทุก ๆ คนที่คอยชมคอยสนับสนุนรุ้งตลอดมา รุ้งถึงต้องพยายามจะว่าไปรุ้งก็ต้องพยายามให้มากขึ้นไม่ใช่เพราะคำชมที่น่าหลงใหล แต่รุ้งต้องพยายามเพื่ออนาคตของรุ้งเองต่างหากไม่ว่าจะกระทำสิ่งใดถ้าเราพยายามอย่างเต็มที่แล้วผลลัพธ์ที่ออกมาจะเป็นเช่นไรก็ตามเราก็จะรู้สึกภูมิใจและพอใจกับมัน ^o^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น