วันนี้เรียกได้ว่าดีใจมาก ๆ เมื่อพบว่าตัวเองได้ Story of The week
<< บอร์ดนี้
กับเรื่อง "วันนี้คุณ "เปิด" แล้วหรือยัง"
ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะได้เลยจริง ๆ ความรู้สึกทั้งดีใจและประหลาดใจมากทันทีที่เห็น
เมื่อได้ Story of The week อีกสิ่งนึงรุ้งได้ตามมาด้วยนอกจากเงินรางวัล 500 บาท
คือ...รุ้งได้ข้อคิดที่ว่า "ยิ่งไขว้คว้ายิ่งไม่ได้ ยิ่งตามหายิ่งไม่เจอ"
มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ค่ะ คล้าย ๆ กับบล็อคที่คุณ Pisit Chawasuntonpoj
ตอนนั้นที่มีโอกาสได้อ่านรุ้งยังรู้สึกค้างคาใจ เหมือนมันยังไม่ชัดเจน ประมาณว่ายังไม่เคยเจอกับตัวก็ไม่เข้าใจ ประมาณนั้นล่ะค่ะ
จนวันนี้พอได้มาจุด ๆ นี้ก็รู้ได้ทันทีว่าเออมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ค่ะ
บอกตรง ๆ ว่าตอนที่เข้ามาบ้านทอฝัน เป้าหมายแรกคือเขียนเพราะอยากเขียน
แต่พอเขียนไปเรื่อย ๆ เห็นคนอื่นเขาได้ Story of the week กันเยอะแยะ
ก็แบบรู้สึกยังไงอ่ะ ไม่ถึงกับอิจฉา แต่ก็รู้สึกว่าทำไมเราไม่ได้บ้างนะ
พอเริ่มมีความรู้สึก "อยากได้"
ก็เริ่มเขียนงานด้วยความรู้สึกที่ "ยึดติด"
ทำให้งานที่ออกมาไม่ดีเท่าที่ควร เพราะงานนั้น ๆ ขาดปัจจัยสำคัญของการนำเสนอไปคือ
1.ความรักในงานเขียน
2.หัวใจที่อยากเขียน
3.อารมณ์ร่วมในงานเขียน
เพราะมัวแต่ยึดติดจึงลืมสิ่งสำคัญ ลืมไปว่างานเขียนจะออกมาดีได้ต้องออกมาจากใจของผู้เขียน ที่เขียนด้วยความตั้งใจและรักที่จะเขียนมันออกมาจริง ๆ
ไม่ใช่เขียนเพื่อสิ่งหลอกล่อต่าง ๆ ที่รุ้งของเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า "ผลพลอยได้"
เพราะมันคือผลพลอยได้จริง ๆ ค่ะ เพราะสิ่งที่เราได้มากกว่านั้นคือ
เราได้เเบ่งปันเรื่องราวดี ๆ ให้คนอื่นได้อ่าน
เราได้นำเสนอเรื่องราวดี ๆ ที่มีประโยชน์
เราได้ทำในสิ่งที่เรารัก
และคนอ่านก็จะได้รับความรู้จากเรา
ซึ่งรุ้งคิดว่าเพียงแค่ 4 อย่างที่ได้รับกลับมาทุกครั้งที่เราเผยแพร่งานเขียนออกไปก็มีค่ามากเเล้วส่วนสิ่งอื่น ๆ มันคือ "ผลพลอยได้"
ถ้าเราเขียนด้วยความรู้สึกที่เเค่เขียน ๆ ไป หรือยึดติดอยู่กับผลพลอยได้งานเขียนของเราจะออกมาดีได้อย่างไร
คิดดูขนาดคนเขียนที่เหมือนคนให้ 'กำเนิด' ยังไม่ซื่อสัตย์ต่องานเขียนตัวเองเลย
แล้วคนอ่านล่ะเขาจะเข้าถึงเรื่องราวที่เราเขียนได้อย่างไรจริงมั้ย ?
เหมือนกับเรื่อง "วันนี้คุณเปิดแล้วหรือยัง" เรื่องนี้รุ้งได้แรงบันดาลใจมาจากทอฝันเนี่ยแหละ จากบอร์ดที่รุ้งได้คุยกับคุณคมเทพและป้าโอ้ท คุยเรื่องเปิด ๆ
<< บอร์ดนี้
ก็เลยเกิดไอเดีย พอมีไอเดียรุ้งก็รีบพิมพ์เลยแบบสด ๆ ร้อน ๆ เพราะเก็บไว้นานกลัวลืมและกลัวอารมณ์ร่วมจะหมดไปด้วย รุ้งพิมพ์เรื่องนี้โดยที่ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น ๆ เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้อมูลที่รุ้งพิมพ์ไปยกตัวอย่างไปมันมาอยู่ในหัวได้อย่างไรมันรู้สึก "แค่อยากเขียน" รุ้งก็พิมพ์ไปตามความรู้สึก
ตอนนั้นดึกมาก ๆ แล้ว เกือบตี 1 ได้แล้วมั้ง เลยทำให้รุ้งยิ่งมีสมาธิมากขึ้น (เป็นคนชอบทำงานตอนกลางคืนอยู่แล้ว)
เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้ถ้าใครที่ยังไม่เคยได้รุ้งอยากให้กลับมาถามตัวเองว่า
"ที่ไม่ได้เพราะฝีมือไม่ถึงหรือเพราะยังไม่ได้ใช้ฝีมือที่แท้จริงกันแน่"
DATE : 120420131908
By : Rainbow Gold (สุดปลายรุ้ง)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น