หลังจากวันนั้นนี่ก็ 44 วันแล้วนะที่บ้านของเราไม่มีสาวน้อยที่ชื่อ "พรีม"
44 วันที่ผ่านมามันเงียบเหงานะรู้มั้ย เหมือนชีวิตมันขาดหาย ทั้งอาฟ้า อาดรีม แม่ใหญ่ ทุกคนยังคงคิดถึง "พรีม" อยู่เสมอนะลูก หลาย ๆ ครั้งที่ต้องร้องไห้เพราะความคิดถึงและความเสียดาย เสียดายเวลาตอนที่มีโอกาสตอนที่ได้อยู่ด้วยกันกลับไม่ทำมันให้ดี ตอนนั้นมีโอกาสกลับไม่เคยทำหน้าที่พี่ที่ดีเลยสักครั้ง พอวันนี้ที่ไม่มีพรีมแล้วกลับรู้สึกเสียใจ รู้สึกเสียดายที่ตอนนั้นมัวแต่า่คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยทำ พรุ่งนี้ค่อยบอก เพราะคิดว่าเรายังต้องอยุ่ด้วยกันอีกนาน โดยไม่รู้เลยว่าพรีมจะจาากพี่ จากแม่ จากทุก ๆ คนไป ตอนอายุเพียง 9 ขวบ มันเกิดขึ้นรวดเร็วอย่างไม่เคยรู้เรื่องหน้า ไม่มีคำเตือน ไม่มีแม้คำสั่งเสียใด ๆ ไม่ได้เห็นแม้แต่ลมหายใจสุดท้าย ไม่ได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่าง ที่อยากจะทำ ตอนที่มีโอกาสก็เอาไปจมอยู่กับอะไรก็ไม่รู้ แต่ที่พี่ดุพี่เตือนพี่อยากบอกว่าพี่หวังดีกับเรานะ พี่อยากให้เราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี แต่ตอนนี้คงไม่มีแล้วสินะน้องพรีมเด็กดื้อให้คอยดุว่า ไม่มีแล้วสินะสาวน้อยคนเก่ง ไม่มีแล้วจริง ๆ ไม่มีโอกาสจะได้เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ นั้นอีกแล้ว ไม่มีโอกาสจะได้เห็นเธอโตเป็นสาว ไม่มีโอกาสเห็นเธอโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่มีจริง ๆ เสียดายที่จากไปตั้งแต่เด็กแต่ความตายมันก็คือจุดจบของทุกชีวิตจะช้าจะเร็วคนเราก็ต้องตายทั้งนั้น ก็แค่ตอนนี้น้องมันหมดกรรมแล้ว น้องไปสู่ภพภูมิที่ดีแล้ว แต่พวกพี่และทุกคนไม่เคยลืมเรานะ ยังรักและคิดถึงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
รัก..คิดถึง..ด้วยอาลัย
หวังว่าจะส่งไปถึงนะคนบนฟ้า
ที่ยกเรื่องนี้มาพูดอีกครั้งไม่ใช่เพราะอยากจะอัพบล็อคเรียกร้องคึวามสนใจแต่อย่างใด แค่อยากจะให้ทุกคนได้อ่านและเตือนสติกันเอาไว้ว่าความตายคือสิ่งที่มาถึงแน่นอนแต่มันคือความไม่แน่นอน อย่าเพิ่งงงแค่จะสื่อให้เห็นว่าความตายคือจุดจบสุดท้ายของทุกสรรพสิ่งแต่เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ที่จะมาถึงเรา ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าวันใดที่เราจะต้องจากคนที่เรารักหรือวันใดที่คนที่เรารักจะจากเราไป ไม่ว่าจากเป็นหรือจากตายทุก ๆ การจากลานำพาความเสียใจมาด้วยเสมอ วันนี้มีโอกาสทำดีจงทำซะ วันนี้มีโอกาสบอกว่ารักจงรีบบอก อย่ารอให้สายจะได้ไม่เสียดาย ชีวิตมันไม่แน่นอนใครจะไปรู้ว่าคืนนี้ที่เราหลับไปเราอาจจะไม่ได้ตื่นมาเจอหน้าคนที่เรารักอีกเลยก็ได้ อย่ามัวแต่คิดว่าเราอายุพึ่งเท่านี้ยังต้องอยู่อีกไกล อย่ามัวแต่คิดว่าเราจะอยู่ถึง 60 - 70 ปี อย่ามันแต่คิดอย่างนั้้นเพราะจริง ๆ แล้ว เวลาของเรามันอาจเหลือน้อยเต็มทีแล้วก็ได้
จงบอกรักคนที่เรารักทุก ๆ วันเท่าที่จะทำได้
จงทำดีทุก ๆ ครั้งที่มีโอกาส
จงทำตามฝันตั้งแต่วันนี้อย่ารอเวลา
จงทำตัวให้มีค่าก่อนที่จะสายเกินไป
อย่าให้เวลาของชีวิตเสียไปกับการเที่ยวเล่น
อย่าให้เวลาของชีวิตเสียไปกับความโกรธ
อย่าให้เวลาของชีวิตเสียไปกับความอคติ
อย่าให้เวลาของชีวิตเสียไปกับความว่างเปล่า
เพราะเมื่อถึงวันนึงเราที่แม้เราจะเสียดายเวลาที่ผ่านมาแค่ไหน
ไม่ว่าจะมีเงินทองมากองเท่าไหร่
เราก็ไม่อาจซื้อเวลากลับมาได้
แล้วคุณล่ะ ?
วันนี้บอกรักคนที่คุณรักแล้วหรือยัง
วันนี้คุณบอกขอบคุณผู้มีพระคุณของคุณหรือยัง
วันนี้คุณบอกขอโทษคนที่คุณทำให้เสียใจแล้วหรือยัง
วันนี้คุณทำดีแล้วกี่ครั้ง
วันนี้และที่ผ่าน ๆ มา คุณตอบตัวเองได้มั้ยว่า
"คุณเคยทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างแล้ว"
แล้วทำอะไรเพื่อคนอื่นแล้วหรือยัง ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น